minsan malungkot ang autumn pero hindi siguro kasing depressing ng winter. okay pating maglakad-lakad sa paligid
nakagawian na na maglakad tuwing umaga na walang pasok pero maulan buong araw kaya nakakulong kami sa bahay, walang lakaran
malapit na pati kaya ito ang isang picture noong palakad-lakad lang dito sa paligid noong summer para maalala ang mainit na panahon
naalala ko hometown sa pilipinas kapag nakakakita ng berdeng palayan
Nice pics. Dito sa lugar namin kaunti lang ang magandang lakaran.
Cloudy with rain later in the day daw ang forecast.
Jinja malapit sa bahay. Tahimik, walang tao, magandang puntahan kapag gustong mag-isip at mag-meditate tungkol sa iba’t-ibang bagay.
Tabi ng palayan.
Japanese upo 冬瓜(？)
Dumaan kami sa bakery pagkatapos, may maliit na mukhang diabetic na ibon na kumakain ng mga nahulog na butil ng tinapay.
Huling araw para maglakad sa umaga…
Habang naglalakad naisip ko, paminsan-minsan kailangang itago muna ang cellphone at hindi kumuha ng pictures para ma-enjoy 100% ang scenery.
Doble o triple siguro ang hirap ng ginagawa ng kumukua ng video.
tapon ng basura bago sumikat ang araw. mahamog.
habang kumukuha ako ng picture, may dumating na ojiisan mga 70 na siguro, nakasakay sa mamachari at may suot na headlight. siya yung nag-aalaga ng mga gulay sa tabi, ito siguro yung asawa nung obaasan na lagi kong nakikita.
hindi ko alam kung bakit ganoon kaaga kailangang pumunta sa gulayan. baka iniisip din ni lolo kung bakit ganoon kaaga kailangang magtapon ng basura.
mukhang mabait naman si lolo.
“taga saan ka?” sabi sa akin.
“doon po sa katabi noong bahay na yon” tinuro ko yung lugar
“hindi, anong bansa.”
“pilipinas po.”
“pilipinas! sige…” balik na siya sa kanyang mga gulay. balik din ako sa aking pagpipiktyur…
Dati may binabasa akong libro sa anak ko na ang title ay Osampo, osampo (おさんぽ おさんぽ) kaya ito ang pangalan ng thread na ito. “Lakad” ba ang ibig sabihin, “walk” o “stroll” sa Ingles.
お散歩
散る (ちる) kumalat + 歩く (あるく) maglakad = kalat na lakad = gala (?)
Isa sa mga unang salita na natutunan ko sa Nihongo gakko.
きのう、なにを しましたか。
おさんぽ しました。
Ngayong umaga ay maaraw at hindi masyadong malamig, tamang-tama sa osampo.
Tapos nang anihin ang mga repolyo sa gulayan sa malapit sa amin, ito yung mga naiwan. Gusto ko sanang kumuha ng isang ulo ng repolyo, kahit may sira.
May amateur painting exhibit sa Doho Koen, ito ang gusto kong painting, “Ulan” ni Fumie Yamaoka.
Flower cabbage, ginkgo leaves, pansy plant.
Parang masarap gawing salad itong flower cabbage, mapait daw pero edible. Mahirap isipin na buhay pa ang mga dinosaur nang unang tumubo ang mga puno ng ginkgo, mga 290,000,000 taon na ang nakakaraan, at hanggang ngayon ay buhay pa sila at nagpapaganda sa mga park kapag tag-lagas.
Isang malaking puno ng camphor, parang sa Tonari no Totoro.
Yellow and green.
Kahapon may exhibit ng mga artworks ng elementary students na sponsored ng Museum of Art ng Atami City doon sa park na pinupuntahan namin kapag naglalakad sa umaga.
Ito ang mga pinakamagagaling.
“I’m going to catch zarigani!”
“Blessing to this wonderful world”
“The world in my dream”
“Drill robot”
“Verdant ricefields”
may nadadaanan ako sa gabi na lalaking nakaupo sa gilid ng kalsada (kahit taglamig), nakapark ang bisikleta sa tabi, at nagsusulat sa papel.
minsan nadaanan ko na maraming pulis ang nakapaligid sa kanya. mukhang may kapansanan sa pag-iisip.
minsan nadaanan ko ang kinauupuan niya sa aming lakad sa umaga at napiktyuran ko ang sinulat niyang papel. tapos nakuhan ko ulit ng dalawang beses.
Today is cold and sunny, perfect for walking outside in the early morning. I had to wear a beanie with the jacket hood over my head and a mask to keep the cold air out of my face, but once we got walking everything was well and good.
Doho Park’s leafless ginkgo trees, ready for winter.
Doho Park (洞峰公園) no entry sign
Nishida: detail of mural in Doho Park’s main building.
Continuing our weekend walking around Doho Park.
On the overpass overlooking the walk lane along Nishi Odori (西大通り).
A government housing complex in front of Doho Park ( Ibaraki Prefecture-managed Onozaki Apartment 茨城県営小野崎アパート). One good thing about Japan is that housing is very affordable.
Store sign along Dohokoen-dori ( 鳥定つくば店).
Ang lamig kaninang umaga, pero maaraw kaya tamang-tama para sa osampo
Isa sa mga passages sa libro ni Steinbeck na Winter of Our Discontent na natatandaan ko ay:
The yellow-painted bulldozer and the big crane that swung the wrecking ball were silent like waiting predators in the early morning.
Kaya naiisip ko ito kapag nakakakita ng construction equipment sa umaga.
Natutuwa ako dito sa aking macro setup ng iPhone SE. Macrophotography on a budget.
Commemoration of the 60th year of His Majesty the Emperor’s reign (天皇陛下御在位60年記念) in Doho Park
Dati parati kaming pumupunta sa park para magpakain ng tinapay sa mga itik, pero may mga sign na na huwag pakainin ang mga ito. Mukhang maraming issue sa kalusugan ng mga itik at ng habitat dahil sa pagkain nila ng “junk food” na kagaya ng tinapay.
Ang “aking” maliit na lawa, frozen sa lamig sa umaga.
I recently got myself a Nikon D5000 (bought for ¥7,000) and a Nikon AF-S Nikkor 35mm 1.8G DX (bought for ¥7,000). In case you’re wondering how I got the lens this cheap, the seller said there’s a speck of fungus inside the lens although I couldn’t really tell when I got it.
As for the camera, I actually wanted the much older Nikon D40 because of its smaller 6MP sensor (the D5000 is 12MP) but I couldn’t find one on Mercari.
So here are the photos from this morning’s walk shot with this D5000 + Nikkor DX 35mm 1.8 lens combination (today is very cloudy). It’s pretty impressive what kind of photos you can shoot with ¥14,000 worth of gear these days.
My iPhone SE is actually a pretty decent camera for everyday photography but I miss the days when I was shooting with 50mm lenses (like the Contax Planar 50mm/1.4, Rolleilflex Planar 50mm/1.8 and the Pentax SMC Takumar 55mm/1.8).
So I searched for a relatively inexpensive Nikon lens with a similar focal length and settled for the Nikkor DX 1.8 (it’s around 52mm equivalent for a normal full-frame camera). And then I got the body to pair it with.
The main reason I wanted the Nikkor DX 35mm, besides the focal length, was the bokeh–the quality out of focus parts of the photo. Shooting subjects up close with this lens, the background melts into a blur of shapes and colors (all photos were shot with f2.0)
Not bad at all.
今日は寒いよ！